10 de diciembre de 2012






-Vén a este café a diario?

-Si, eu coñezo a Xulio, o dono, desde rapaz. Tiñan La Barra antes, ao lado do Rosalía, e as mesas son as mesmas. Para min é un dos sitios de referencia, igual que ese círculo que é o xardín de San Carlos, vou moito alí e á súa biblioteca, ou ao Dársena. Gústame oír os murmurios para escribir, quizais teña que ver coa experiencia da redacción do xornal e a propia casa. Daquela non había esta idea do teu cuarto, era todo un espazo. Eu aprendín a estudar e ler no medio do balbordo. Paréceme estimulante. Resúltanme suxestivos. Pero gústame ter o propio tobo, e ese lugar é a casa da aldea, en Soneira. Alí remato as miñas novelas, como animal solitario, como un Simbad que despois de navegar ten que parar.

Entrevista na Voz.

No hay comentarios:

Publicar un comentario